praelogomena tot het neo-vorticisme
Lode zegt : het is wat het is.
& Dan begint het soortelijk te wegen.
Homo species est, ut Aristoteles ait & vervolgens begint het Senecaneeske oeverloos te zaniken over het animale dat zich niet beperkt tot het beest maar zich ook ophoudt in planten bv of in de mens natuurlijk, maar dat er toch ook iets is dat dat animale geheel mist, zoals steen (Sed quaedam anima carent, ut saxa) , maar je ziet het geef die Seneca een stam bv anim en hij animeert, animaliseert, maniakaal en minimaal divergerend om zolang mogelijk toe te komen want hij moet die sakkerse rollen volgekliederd krijgen.
Wat is daarbij een voorname verlevendigingstechniek? Het stellen van vragen in het zich ontrollende luchtledige natuurlijk, ik fingeer het hier even. "Wat is dus het principe vanwaar deze laatste groepen zich laten afleiden? Datgene wat wij daarnet tamelijk ongepast 'wat is' genoemd hebben. Dat wat is valt dus uiteen in het lichamelijke en het niet-lichamelijke, waarbij het niet-lichamelijke aan het lichamelijke pre-existeert (genus primum et antiquissimum)."
Untsoweiter, untsoweiter.
Het past een meester zedepreker om tonnen van dergelijke teksten met vertragingseffecten te hebben geproduceerd. Google moet er wellicht een heel fabriek voor bijzetten om dat ongedaan gemaakt te krijgen, om die klaar en duidelijk opgesomde rommel uit de weg te schrijven, weg te filteren uit de search results van hele rijen woordenboeken waarop zijn nihil tertium als banvloek rust.
Het onmiddellijk analogisch denken is wat deze vloek voornamelijk bewerkstelligd, enkele eeuwen lang want terug in de tijd wordt het effect van de schoonschrijverij exponentieel groter (we weten allemaal wat daarvan de conclusio is betreffende ons eigen gewauwel). Een quasi eindeloos ge-utter, waarbij dat elke specificiteit volkomen teloor gaat in een dwangmatige exemplificatie, Homeros is niet Homeros maar de dichter-bij-uitstek Homeros. Alles verklast, want als het geen klasse is, mag het niet de rol op, of, effen later, in het kopieerboekje komen.
Aan die neiging tot lezen in de zin van uitlezen, uitkiezen (elegere) , samenbundelen, verzamelen tot een 'zin' waarbij de 'zin' dan eigenlijk een nietszeggende abstractie is die genoodzaakt wordt door het in gang gezette ut-monster, het kapitale tellen naar analogie, het bouwen uitsluitend op het soortgelijke en het uitsluiten, verdrukken van het monsterlijke, dat wat zich als leven aanbiedt, het unieke, het individuele, dat alles dat pas in de verfoeilijke kankerbuil van de Romantiek zal uitbarsten, zodanig dat er zich een realiteit in de realiteit kan vormen, een geletterd leven dat zich wil bestendigen en stilletjes de materie begint op te zoeken totdat het nu, uiteindelijk er begint toe te doen, to matter zoals de taal het materiële wicht het zo treffend stelt. De taal heeft zichzelf ontdekt in de code en heeft ons niet langer nodig. De uitspraak is overbodig.
Wat was er eerst, Anke of het Veld? Dwazen stellen dwaze vragen, maar er is er nog een ergere soort, eentje dat denkt ons van antwoorden te moeten voorzien. Laten wij nu ons gezamenlijk in de vergeetput van het denken storten, de linkervuisten gebald tegen het voorhoofd en mompelen denk denk denk totdat de muziek op de achtergrond van toon veranderd. Doorbreek de denkspiegel. Splijt het hoofd.
Als we de tolerantiedrempel hebben overschreden is het hoedanook te laat.
En dan? Zeggen we: dewereldmetdekomendeextremeomstandighedenwaarwenualoplossingen moeten voor verzinnen, of hebben we nog een rollback naar bv de wereldmetdewellichtkomende, zoja hoeveel extra processoruren kost ons dat en welke lagelonenlanden kunnen we dan eerst opgeven?
of: zwijgen we nu al, het maakt niet uit, we kunnen er toch niks aan verhelpen, we moeten matig zijn, positief blijven, er het beste van bakken? Voor het paard van dr Posif is dit een ernstige zaak, omdat om in leven te blijven een heleboel interne processen in stand gehouden moeten worden.
Men moet er vrede mee kunnen nemen dat het gedicht uiteindelijk af is, dat het uitgewerkt is, dat het in al zijn verkreukelend wegzinderen eigenlijk al voedsel is voor het volgende. Wij, de doodgeborenen, de wakkere poëten, de tekstvoortgedrevenen, de woordspoken, de belettervehikelden wij weten maar al te goed wat het betekent om van lijk naar lijk te jumpen, om het dode oppervlak in te schieten, wat stof en asse te laten opdwarrelen en weer verder te ketsen, eindeloos, eindeloos.
Wij brengen dagelijks onze hoogst persoonlijke code in het corpus genaamd La Parole in, een beetje zachte druk aan de rand van het tekstveld, een paar gerichte tikken op het klavier en onze nieuwe bijdragen schuiven er weer moeiteloos in, we hebben al lang geleerd om niet te veel te morsen, wij zijn de zindelijk zeveraars, we kunnen het wel, het lichaam deint, het lichaam vraagt het lichaam weerstaat ons effen om de druk op te voeren het lichaam is ons wij worden het lichaam en de labels voor deze post zijn immer en altijd dezelfde, de sleutel fall, het keyword vacation, het trefwoord scooter De havenbruinvis, die ongeveer één meter lang is, een vetlaag heeft van ongeveer drie centimeter en een oppervlak van twee derde vierkante meter, heeft een warmtehuishouding die tegenwoordig aardig bekend is en waarmee hij zich in de arctische wateren prima thuis voelt. Het is niet de Size die Matters, natuurlijk, maar de Growth. De bloeiwijze zelf is zijn laatste uitloper; wanneer die zijn taak vervuld heeft, sterft de plant. De dood van de plant is een normale voortzetting van zijn levenswijze. Het zijn de mensen die zich perse al stervende willen voortplanten.
Een betere vraag is wat er precies aan het sterven is.
& Dan begint het soortelijk te wegen.
Homo species est, ut Aristoteles ait & vervolgens begint het Senecaneeske oeverloos te zaniken over het animale dat zich niet beperkt tot het beest maar zich ook ophoudt in planten bv of in de mens natuurlijk, maar dat er toch ook iets is dat dat animale geheel mist, zoals steen (Sed quaedam anima carent, ut saxa) , maar je ziet het geef die Seneca een stam bv anim en hij animeert, animaliseert, maniakaal en minimaal divergerend om zolang mogelijk toe te komen want hij moet die sakkerse rollen volgekliederd krijgen.
Wat is daarbij een voorname verlevendigingstechniek? Het stellen van vragen in het zich ontrollende luchtledige natuurlijk, ik fingeer het hier even. "Wat is dus het principe vanwaar deze laatste groepen zich laten afleiden? Datgene wat wij daarnet tamelijk ongepast 'wat is' genoemd hebben. Dat wat is valt dus uiteen in het lichamelijke en het niet-lichamelijke, waarbij het niet-lichamelijke aan het lichamelijke pre-existeert (genus primum et antiquissimum)."
Untsoweiter, untsoweiter.
Het past een meester zedepreker om tonnen van dergelijke teksten met vertragingseffecten te hebben geproduceerd. Google moet er wellicht een heel fabriek voor bijzetten om dat ongedaan gemaakt te krijgen, om die klaar en duidelijk opgesomde rommel uit de weg te schrijven, weg te filteren uit de search results van hele rijen woordenboeken waarop zijn nihil tertium als banvloek rust.
Alles verklast, want als het geen klasse is, mag het niet de rol op, of, effen later, in het kopieerboekje komen. De taal heeft zichzelf ontdekt in de code en heeft ons niet langer nodig. De uitspraak is overbodig.
Het onmiddellijk analogisch denken is wat deze vloek voornamelijk bewerkstelligd, enkele eeuwen lang want terug in de tijd wordt het effect van de schoonschrijverij exponentieel groter (we weten allemaal wat daarvan de conclusio is betreffende ons eigen gewauwel). Een quasi eindeloos ge-utter, waarbij dat elke specificiteit volkomen teloor gaat in een dwangmatige exemplificatie, Homeros is niet Homeros maar de dichter-bij-uitstek Homeros. Alles verklast, want als het geen klasse is, mag het niet de rol op, of, effen later, in het kopieerboekje komen.
 |
| Maklès studie nr3 dv 2017,ink&water color on paper, 14x9 cm, 35€ - mail to buy |
Aan die neiging tot lezen in de zin van uitlezen, uitkiezen (elegere) , samenbundelen, verzamelen tot een 'zin' waarbij de 'zin' dan eigenlijk een nietszeggende abstractie is die genoodzaakt wordt door het in gang gezette ut-monster, het kapitale tellen naar analogie, het bouwen uitsluitend op het soortgelijke en het uitsluiten, verdrukken van het monsterlijke, dat wat zich als leven aanbiedt, het unieke, het individuele, dat alles dat pas in de verfoeilijke kankerbuil van de Romantiek zal uitbarsten, zodanig dat er zich een realiteit in de realiteit kan vormen, een geletterd leven dat zich wil bestendigen en stilletjes de materie begint op te zoeken totdat het nu, uiteindelijk er begint toe te doen, to matter zoals de taal het materiële wicht het zo treffend stelt. De taal heeft zichzelf ontdekt in de code en heeft ons niet langer nodig. De uitspraak is overbodig.
Wat was er eerst, Anke of het Veld? Dwazen stellen dwaze vragen, maar er is er nog een ergere soort, eentje dat denkt ons van antwoorden te moeten voorzien. Laten wij nu ons gezamenlijk in de vergeetput van het denken storten, de linkervuisten gebald tegen het voorhoofd en mompelen denk denk denk totdat de muziek op de achtergrond van toon veranderd. Doorbreek de denkspiegel. Splijt het hoofd.
Als we de tolerantiedrempel hebben overschreden is het hoedanook te laat.
En dan? Zeggen we: dewereldmetdekomendeextremeomstandighedenwaarwenualoplossingen moeten voor verzinnen, of hebben we nog een rollback naar bv de wereldmetdewellichtkomende, zoja hoeveel extra processoruren kost ons dat en welke lagelonenlanden kunnen we dan eerst opgeven?
of: zwijgen we nu al, het maakt niet uit, we kunnen er toch niks aan verhelpen, we moeten matig zijn, positief blijven, er het beste van bakken? Voor het paard van dr Posif is dit een ernstige zaak, omdat om in leven te blijven een heleboel interne processen in stand gehouden moeten worden.
Men moet er vrede mee kunnen nemen dat het gedicht uiteindelijk af is, dat het uitgewerkt is, dat het in al zijn verkreukelend wegzinderen eigenlijk al voedsel is voor het volgende. Wij, de doodgeborenen, de wakkere poëten, de tekstvoortgedrevenen, de woordspoken, de belettervehikelden wij weten maar al te goed wat het betekent om van lijk naar lijk te jumpen, om het dode oppervlak in te schieten, wat stof en asse te laten opdwarrelen en weer verder te ketsen, eindeloos, eindeloos.
Wij brengen dagelijks onze hoogst persoonlijke code in het corpus genaamd La Parole in, een beetje zachte druk aan de rand van het tekstveld, een paar gerichte tikken op het klavier en onze nieuwe bijdragen schuiven er weer moeiteloos in, we hebben al lang geleerd om niet te veel te morsen, wij zijn de zindelijk zeveraars, we kunnen het wel, het lichaam deint, het lichaam vraagt het lichaam weerstaat ons effen om de druk op te voeren het lichaam is ons wij worden het lichaam en de labels voor deze post zijn immer en altijd dezelfde, de sleutel fall, het keyword vacation, het trefwoord scooter De havenbruinvis, die ongeveer één meter lang is, een vetlaag heeft van ongeveer drie centimeter en een oppervlak van twee derde vierkante meter, heeft een warmtehuishouding die tegenwoordig aardig bekend is en waarmee hij zich in de arctische wateren prima thuis voelt. Het is niet de Size die Matters, natuurlijk, maar de Growth. De bloeiwijze zelf is zijn laatste uitloper; wanneer die zijn taak vervuld heeft, sterft de plant. De dood van de plant is een normale voortzetting van zijn levenswijze. Het zijn de mensen die zich perse al stervende willen voortplanten.
Een betere vraag is wat er precies aan het sterven is.
